Tijdens mijn opleiding als verlies- en rouwconsulente bij Johan Maes kreeg ik de opdracht om een voorwerp mee te brengen dat voor mij symbool stond voor rouw. Onmiddellijk moest ik aan deze verroeste, waardeloze bout denken. Tijdens mama’s laatste levensjaar woonde ze bij ons in. We hadden de garage op korte tijd verbouwd zodat ze haar eigen studio had en we van heel nabij voor haar konden zorgen.
Een magazijn vol herinneringen
Het ouderlijke huis moest leeg gemaakt worden en dit zou ik gaan doen. Op dat moment was ik nog zaakvoeder van een goed draaiende babywinkel en ik beschikte over een heel groot magazijn. Dat bleek echt een luxe want zo kon ik de moeilijke taak om al haar spullen uit te sorteren voor me uitschuiven. We hadden tóch de ruimte in het magazijn en ik dacht ‘zo gauw ik mij beter voel, begin ik er aan en dan zie ik wel wat ik wegdoe.’ Ik moest mijn mama al afgeven, hierbij nog beslissen welke van haar spullen ik zou wegdoen was op dat moment te veel gevraagd, vond ik. Het was dus een kwestie van inpakken zonder nadenken en alles in het magazijn afzetten.
Zwaarder dan ijzer
Op het moment dat ze stierf, moest ik het tuinhuis nog leegmaken. Tussen alle spullen (en geloof mij dat was wel wat – generatie ‘we kunnen dat ooit nog wel gebruiken’) stond een klein geel emmertje vol verroeste nagels en bouten. Mijn mama was een hele handige dame: tegels leggen, muurtjes metsen, hout klieven, … het was voor haar even vanzelfsprekend als voor mij een taak zoals afwassen is. Het emmertje was niet groot maar woog wel loodzwaar. Ik pakte het vast en trok mijn ogen op met de gedachte ‘mama wat ging je in Godsnaam met dit oudijzer doen!’ Maar goed, ik nam het mee naar het magazijn en zette het emmertje bij de rest van haar spullen.
Toen ik het emmertje later uitlaadde, barste ik in tranen uit. Ik besefte namelijk dat dit waardeloos oud ijzer letterlijk een zwaargewicht was. Dat ik het waarschijnlijk nog ettelijke keren zou moeten verzetten omdat het in de weg zou staan. Het had totaal geen waarde, dus niet dat het een antiek meubel of mooi erfstuk was. Nee, gewoon een hoop stoffige, verroeste bouten.
En toch kreeg ik het niet over mijn hart om dit emmertje naar het containerpark te brengen. Snikkend vertelde ik Wesley (mijn partner) dat ik het zo erg vond van mezelf dat ik het emmertje niet kon weggooien. Hij pakte me vast en zei dat het oké was; we hadden toch de plaats om het te stockeren en we zouden later wel zien wat we er mee zouden doen.
De zoektocht naar verbinding
Voor dat ik mijn mama verloor, had ik mij niet kunnen inbeelden dat ik verbinding zou kunnen voelen met een verroeste bout. Ik zou nooit geloofd hebben dat er een dag zou komen waarop ik niet in staat zou zijn om deze gewoon weg te gooien.
Deze bout staat voor mij symbool voor wat rouw doet. Rouw laat je op een radeloze, krampachtige, machteloze en angstige manier zoeken naar verbinding met je dierbare. In alles (de bout) en iedereen en ja, zelfs in verdriet (deze kan binnenkomen). Het feit dat ik in staat was om in deze verroeste bout verbinding te vinden, bevestigt dat. Intussen kan ik terug naar deze bout kijken en zie ik een verroeste bout, niets meer en niets minder. Ik voel er ook niets meer bij.
De betekenis van rouw
In deze ervaring zit zeer waardevolle informatie. Hoewel er in wezen niets veranderd is aan deze bout is er wel iets in mij veranderd. Ik ben door de tijd heen en door mijn rouwwerk gaan beseffen dat verbinding met een dierbare niet buiten ons ligt, zoals in deze bout. Maar wel dat je ware, pure verbinding met wat je dierbaar is, binnenin jezelf vindt. Voor mij staat deze bout symbool voor wat rouw is. Rouwen is opnieuw, maar ánders in verbinding gaan.
Wat ik met het emmertje deed? Wel, ik koos er 1 bout uit om mijn visie op rouw te kunnen verder vertellen. Deze bout staat nu op een mooi plekje in mijn praktijk. De rest bracht ik met een goed gevoel naar het containerpark.