De dag dat ik mantelzorger werd

Ik had het allemaal gepland: later zou ik in een groot huis wonen, midden in het groen! Omgeven door de natuur op een zeer idyllische plek. Achteraan in de tuin zou er een stenen huisje staan waar mijn mama haar oude dag zou kunnen slijten. Zo had ik het gepland. Het was mijn droom om mama de thuis te geven die ze verdiende. Een thuis zonder financiële zorgen. Dit toekomstplan heb ik al sinds mijn 16^de in mijn hoofd, sinds het moment dat ik mijn eerste centjes begon te verdienen.

Alles voor mijn mama

Al in mijn vroege jeugd heb ik veel verantwoordelijkheid op mij genomen in ons gezin. Ik zag mama ploeteren om rond te komen in een huis dat eigenlijk zo goed als onbewoonbaar was. Ik vond dat zo erg dat ik zeer snel taken ben beginnen opnemen. Ik nam als klein ukkie zoveel mogelijk taken over om haar last te verlichten. In een andere blog zal ik hier verder op ingaan en je meer vertellen over parentificatie.

Ik wil graag even een beeld schetsen van wie mama voor mij was. Zij was eigenlijk álles voor mij. Mijn verlangen om haar gelukkig te zien was enorm groot. Het feit dat mijn papa ons verliet toen ik 3 jaar was en het feit dat ik kort daarna een jaar bij een pleeggezin moest verblijven, hebben er mee voor gezorgd dat dit verlangen om mijn moeder gelukkig te zien als het ware buiten proportie was. Ik wilde niet dat ze mij nogmaals zou verlaten! Als kind heb ik dit vertaald in ‘ik ga alles doen om jou gelukkig te maken’. Ik heb dit uiteraard vroeger volledig onbewust beleefd. Als kind denk je heel praktisch: het is dit of verlaten worden, wat aanvoelt als ‘niet overleven’.

Dit alles zorgde er voor dat ik pas enkele jaren na haar dood duidelijk kon zien waaruit mijn liefde voor haar allemaal bestond.

Er is iets mis …

Ik was op vakantie en belde de dag voor dat we naar huis zouden gaan nog even met mama. Ik voelde dat er iets mis was. Ik vroeg haar nog ‘is alles in orde’? Na het telefoongesprek zei ik al tegen mijn man Wesley dat ik het gevoel had dat er iets niet klopte. Nadat we geland waren, kreeg ik een berichtje van haar:  ‘ik kom langs als de kinderen in bed liggen.’ Toen wist ik het zeker! Ik was er zo van overtuigd dat er iets ergs boven mijn hoofd hing dat ik een van mijn beste vriendinnen belde met de vraag ‘ik weet niet wat er is maar ik ga u straks nodig hebben. Kun jij vanavond langskomen?’ En gelijk kreeg ik!

Mama komt binnen en na 3 luchtige zinnen zegt ze ‘ik ben ongeneselijk ziek. Ik heb borstkanker stadium 4’. Ik wist niet wat ik hoorde! Ik probeerde te verwerken wat ze had gezegd. Ik stelde nog enkele vragen om het te laten doordringen en ik begon te huilen. Nog nooit had ik zo gehuild. Er waren zelfs geen tranen, het was een soort van huilend oergeluid dat vanuit mijn buik kwam.

Een gevoel van verdoving

Er flitst van alles door mijn hoofd, waaronder de gedachte ‘nee, dit kan toch niet – ik woon nog niet in mijn groot huis waar jij jouw oude dag zal slijten’! Dit is het moment dat mijn eerste rouwproces begint, hier! Hier verlies ik de mama van voorheen en verlies ik mijn positie als dochter en verschuif ik naar ’n soort moederrol. Mijn man zegt vrij snel: ‘dan kom je hier bij ons wonen’. Mama gaat er niet echt op in en ze laat ons na een kort bezoekje van slechts 15 minuten alleen. ‘We praten morgen verder’, zegt ze.

Verbijsterd blijf ik achter, volledig verdoofd! Dit kan niet, denk ik! Ik kan niet zonder haar! Wie is er dan nog voor mij? Mijn zus is reeds gestorven, mijn broer verbrak enkele jaren voorheen alle contact en mijn vader was eigenlijk nooit in de picture geweest. Nee, neem mij alsjeblieft mijn mama niet af! Ik vroeg aan Wesley om een pakje sigaretten te gaan halen en schonk een groot glas martini in. Dat had ik nu echt wel even nodig! Verdoving op verdoving! Ik had vroeger wel eens gerookt maar was al lang gestopt. Toen had ik de sigaretten nodig als houvast. 

Ze moet weg uit dat huis!

De dag nadien ging ik naar mama en zag ik ineens een compleet andere vrouw dan voor mijn week vakantie. Ze kon de trap niet meer op, ze zag bleek en leek plots 10 jaar ouder. Het was alsof ze door de diagnose te krijgen haar lichaam had toegelaten om ziek te zijn. Ze was al even aan het sukkelen met haar rug en heup. Naar de dokter gaan zit niet echt in onze familie, een Frateur is niet ziek! Voor mij was het heel duidelijk dat zij weg moest uit dat huis. Dat huis waar ik een enorm negatief gevoel over heb omdat het na al die jaren nog steeds niet in orde is. Is ze misschien ziek geworden door al dat vocht in huis? Ze heeft er totaal geen comfort terwijl ze dat nu extra hard nodig heeft.

Bij thuiskomst bespreek ik met Wesley wat we kunnen doen. Veranderen we het bureau in een slaapkamer? Maar wat dan met haar privacy? Ze is een enorm zelfstandige vrouw en we willen haar die zelfstandigheid niet ontnemen. Of verbouwen we onze garage en maken we er een studio van? Ik neem contact op met een van haar jongere broers, een handige man waar ze een hechte band mee heeft. We hadden een grote garage maar zonder isolatie en zonder nutsvoorzieningen. Wij zijn helemaal niet thuis in zulke renovatiewerken maar gelukkig is mijn oom bereid om ons te helpen.

Een nieuw thuis voor mama

Ik bespreek met mama wat we willen doen, ze wil er echter niets van weten en vertelt dat ze wel gewoon een bed in het bureau zal zetten. Ons familiepatroon ‘anderen niet tot last zijn’ komt ook bij haar naar voor. Snel voel ik aan dat het beter is om haar niet meer te vertellen over de geplande renovatiewerken. We beslissen met ons drie, Wesley, mijn Nonkel en ik, ‘gaan we dit doen of niet?’ Het was ons op dat moment niet duidelijk hoeveel tijd ze nog zou hebben. Wat als we niet klaar geraken? Dan zijn we onze energie in iets aan het steken terwijl we die energie beter op haar zouden kunnen richten. Het was niet enkel de tijd, het was ook een enorme kost. Isolatie, aansluitingen, douche, wc, keukentje, … Grof gerekend zaten we al aan een grote som.

Plots was het voor mij beslist. We doen het! Zelfs al zou ze er maar 1 dag van kunnen genieten, dan is dat maar zo! Alles wat in mijn macht zat om voor haar te doen, zou ik doen tot de dood ons zou scheiden. En dan zijn we terug bij dat kleine Amy’tje. Nog steeds ben ik trots dat we op een week tijd een leuke studio in de tuin klaar hadden waar ze, op enkele dagen na, een jaar heeft gewoond.

Alleen nog maar mantelzorger

Op het moment dat ik te horen kreeg dat ze zou sterven, is er binnenin mij iets gebeurd. Ik heb alles van eigen gevoelens uitgeschakeld. Waarom? Omdat ik niet in staat was om toe te laten dat ze zou sterven, om mijn toekomstbeeld los te laten. Er is in mij iets beginnen razen alsof ik de hele dag het laatste stuk van een marathon aan het lopen was. Ik voelde mij als een dier dat bedreigd werd en op scherp stond om elk moment de genadeslag te moeten uitvoeren.

In de week die volgt, vermager ik zienderogen en voel ik mij vrij ‘zombieachtig’.

Tot diep in de nacht zit ik op Google te zoeken naar antwoorden, naar een magisch geneesmiddel en probeer ik te achterhalen wat kanker eigenlijk is. Ik voel mij machteloos in mijn strijd tegen een onzichtbare vijand. Ondertussen run ik overdag mijn zaak en ben ik mama voor 2 kleuters. Het stukje ‘partner zijn’, schakel ik, na mijn eigen noden, als 2de uit. Hij is een volwassen man, hij zal op dit moment niet op mij kunnen leunen, denk ik bij mezelf. Ik ben vanaf nu mantelzorger, een woord waar ik voorheen nog nooit van had gehoord. Graag neem ik jullie in een volgende Blog mee naar mijn ups en downs in het laatste jaar dat mama bij ons heeft gewoond.

Bedankt voor het lezen van mijn blog. Laat in ‘n opmerking gerust na wat je er van vond.